(Na wstępie chciałbym z góly przeprosić za wszelkie błędy w nazwach miejscowości) Mój dziadek, Antoni Pitiok otrzymał kategorię „3" „Volkslisty". W 1940 pobór do wojska odbywał się na zasadzie ochotniczego przystąpienia, zaś w 1941 roku był to już proceder przymusowy. W tymże właśnie roku, w lutym niespełna 19-letni wówczas młodzieniec otrzymał dekret o pezymusowej służbie wojskowej na rzecz III Rzeszy. Pojechał do Francji na przećwiczenie wojskowe. jak podkreśla: „Gdy ktoś odmówił służby w wojsku kierowano go do Oświęcimia albo stawiano pod ścianą". Ćwiczenia trwały trzy miesiące. Następnie podzielono żołnierzy na trzy grupy. Jedna z nich pojechała do Bordo, druga, na front Rosyjski, a trzecia, w której znalazł się mój przodek przetransportowana została nad kanał pomiędzy Anglią i Francją. Tam też wojska stacjonowały, aż do 1942 roku. W międzyczasie młody Antek otrzymał przepustkę i mógł odwiedzić rodzinne strony. Po powrocie do Francji, znów skierowano ich na ćwiczenia. Odbywały się on pod Reims, gdzie w czasie i wojny światowej stoczono wielkie bitwy: „ Były tam ogromne cmentarze wojskowe z czasów pierwszej wojny. Na pomnikach można było jeszcze odczytać daty."
W grudniu 1942 roku nastąpiło załamanie pod Staliningradem. Niemcy ruszyli na Rosjan. Stracili dużą część swego wojska, dlatego uzupełniali je oddziałami stacjonującymi we Francji. Codziennie spod Reims pociągiem wyjeżdżało 6 dywizji na wschód. Podróż była ciężka i uciążliwa, odbywała się „krowskimi„ (zwierzęcymi) wagonami, w których umieszczono piecyk na węgiel, aby żołnierze nie zamarzli.

Mój dziadek został zabrany z Francji dopiero po Świętach Bożego Narodzenia w 1942 roku. Podróż trwała 2 tygodnie i wiodła przez część Francji, Niemcy, Polskę, aż na granicę Ukraińsko-Rosyjską. Dworcami kolejowymi, które utkwiły w pamięci mojego dziadka są: Katowice, Lwów i stacja końcowa — Poltawa w okolicach Charkowa. Na miejsce dotarli w styczniu 1943 roku. Później pieszo, przy kilkunastostopniowym mrozie, brnąc po kolana w śniegu maszerowali przez 2 tygodnie w stronę frontu. Okoliczni mieszkanie, których zwerbowali Niemcy, przewozili ich plecaki na saniach, w które zaprzężono konie. Po kilkunastu dniach marszu dotarli do jakiejś opustoszałej wioski, w której napotkali pierwszy opór Rosjan. Byli to powstańcy ukrywający się w pobliski lesie.
Gdy rankiem część Niemców weszła do wioski partyzanci ich pomordowali. Dziadek wspomina, że wszedł do jednego z domów i zobaczył okropny widok. Niemca z roztrzaskaną karabinem czaszką, któremu zabrano buty. Taki widok odcisnął ogromne piętno na psychice 20 — letniego młodzieńca. Rebelia ta jednak została szybko zdławiona. Przez kolejne 2 tygodnie marszu żołnierze nie napotkali już żadnego oporu wroga. Doszli do dużej Ukraińskiej wioski Trefilówki. Następny opór Rosyjski napotkali dopiero w lutym 1943 roku. Później w śniegu stacjonowali w Trefilówce aż do lipca. W tym czasie Rosja umacniała swój front. Żołnierze wcieleni do armii III Rzeszy także zajęci byli kopanie okopów. Trefilówka znajdowała się na linii Bielograd - Oreł. Na Lipiec Niemcy zaplanowali ofensywę przeciw Moskalom. Przed lipcem, co dzień płonął w wiosce jakiś budynek, a Rosjanom tylko raz udało się przedostać do okopów wroga. Dziadek wspomina, że zobaczył w okopie Rosjanina postrzelonego przez Niemców, który krzyczał z przerażeniem: „(..)wody, wody, podajcie mi wody(..)". Chciał spełnić życzenie umierającego, gdyż był katolikiem i nie mógł patrzeć na cierpienie rannego przeciwnika, a miał jeszcze w menażce trochę tego drogocennego płynu. Przyszedł jednak jeden z jego przełożonych i krzyknął groźnie, po Niemiecku: "Ty chcesz mu podać wody?", a następnie zastrzelił rannego.
Gdy wioska została doszczętnie zniszczona, nie ostał się żaden budynek, przerzucono żołnierzy na inny front. Odbyło się to w nocy i miało zmylić przeciwnika. Ofensywę rozpoczęły niemieckie, czarne bombowce. Oddziały rozpoczęły ofensywę, ruszyły około 100 km do przodu. Młody Antoni został ranny w rękę. Odwieziono go z przebitą nabojem dłonią, do szpitala w Kijowie. Spędził tam cały miesiąc. Jak mówi: „Nie było tak źle". Wyżywienie było dobre. Był z dala od frontu, nie słyszał huku wystrzałów, nie widział „śmierci„. Humor znacznie mu się oprawił. Ale po rehabilitacji znów musiał wrócić na front. Okazało się, że podczas jego nieobecności Niemcy cofnęli się o około 100 km w tył. Walki toczyły się nadal, a dziadek otrzymał przepustkę. Pod osłoną nocy wsiadł do samochodu, którym przywożono dla żołnierzy posiłki, z położonej około 3 km dalej kuchni polowej. Przyjechał pociągiem do Dziedzic i złożył broń, w przeznaczony do tego celu punkcie, odebrał ją dopiero po urlopie. Po powrocie do domu odwiedził go wójt Ćwiklic - Erich Seemann. I powiadomił, iż jego krewny, Paweł Lubecki zaginął w akcji. Wiadomość była tym boleśniejsza, gdyż obaj mieszkali w tym samym domu i otrzymali wezwanie do wojska w tym samym czasie, ale Paweł udał się do Strasburga, a stamtąd od razu na front do Rosji. Ostatni raz widziano go w domu na przepustce w marcu 1943 roku.
Po urlopie mój przodek pojechał do Kowla, a następnie do Kijowa. W drodze, w lesie przed Kijowem partyzanci napadli pociąg, którym podróżował i wysadzili tory. Pociąg się palił, a żołnierze uciekali stamtąd przez las w inne miejsce, gdzie zorganizowano transport zastępczy. Po 3 dniach, w których mój dziadek zwiedzał Kijów, pojechał dalej, do Poltawy. Następnie przetransportowano ich pojazdami na front. Gdy znaleźli się na miejscu, okazało się, iż z dawnego batalionu pozostali już tylko nieliczni. Niemcy cofnęli się znacznie w tył, a na następny dzień zaplanowano ofensywę. Rankiem rozpoczęło się natarcie Niemieckie. „(...)Antoni Pitlok został ranny w stopę. Zranił go odłamek granatu(...)". Jak zanotowano na protokole. Przewieziono go do Lwowa, gdzie był natłok rannych. Po dwutygodniowej kuracji rozpoczęło się oblężenie szpitala rannymi z frontu. Wszystkich tych, którzy potrafili siedzieć załadowano do pociągów jadących do Austrii. Tych, którzy leżeli na łóżkach miano zabrać w kolejnych dniach. Pociąg przejeżdżał przez Kraków i Dziedzice, gdzie mój dziadek rozpoznał sąsiadkę siedzącą na dworcowej ławce — panią Masną. Nie mógł mówić po Polsku, dlatego
przywołał ją po Niemiecku i kazał przekazać informację, że został ranny w nogę i jest przewożony do szpitala w Austrii.
Pociąg dotarł do Austrii. Najpierw do Linz, niestety w tamtejszym szpitalu nie było już miejsca. Przewieziono więc rannych do Vetz, gdzie również nie było wolnych miejsc. Miejsce znalazło się dopiero w szpitalu Sankt Rafael w malowniczo położonym sanatorium w Alpach. Było to w październiku 1943 roku. Odwiedził go brat Józef i siostra Anastazja. Brat miał problemy z dojazdem, gdyż był młodym mężczyzną i wszędzie gdzie tylko napotkał niemieckie oddziały, pytano, dlaczego nie jest na froncie i sprawdzano go. Ponieważ Boże Narodzenie było za pasem dziadek wypisał wniosek o urlop. Lekarz przystał na jego prośbę. Napisał mu przepustkę i dał bilet na pociąg I klasy, dlatego, że był ranny. Jak wspomina: „W I klasie podróżowali sami oficerowie. Nie chciano mnie wpuścić do wagonu dopóty, dopóki nie okazałem świstka od lekarza. Przez całą drogę do Dziedzic nie odezwałem się do tych ludzi". Na święta w grudniu 1943 roku znalazł się w domu rodzinnym.
Przepustka minęła i na początku stycznia 1944 roku wyjechał do Świdnicy, gdzie kazano mu się stawić na odprawę. Tam przebywał miesiąc, do lutego. Wtedy podzielono stacjonujących tam żołnierzy na trzy bataliony, z których 2 pojechały do Rosji, a jeden do Włoch. Młody Antoni znalazł się w tym, który podążał na południe Europy. Podróż trwała około tydzień. Z pasją wspomina widoki z trasy przejazdu, jadąc przez Alpy przejechali przez 9 tuneli wydrążonych w tych przepięknych skalistych górach. Dotarli do Verony. Tam przydzielono go jako rolnika do pracy z końmi w Cizenie nad Adriatykiem. Zwierząt tych używano w artylerii do ciągnięcia lekkich dział. W ten prosty sposób, dzięki swej profesji dostał się z piechoty do artylerii. Wydarzenia te miały miejsce w marcu 1944 roku. W kwietniu wojska przejechały do Jugosławii, gdzie stacjonowały przez najbliższy miesiąc. W tym czasie we Włoszech, Polacy zdobywają Monte Casino. Oddziały Niemieckie wraz z dziadkiem powracają na teren Włoch, ale na ich wschodnią stronę, nad Adriatyk. W tym czasie Anglicy i Amerykanie okrążyli Rzym i zaczęli wypierać Niemców na północ. Artyleria stacjonująca w Keti prawie co dzień cofała się o dosyć spory odcinek w kierunku północnym. Po kilku dniach mój dziadek wraz ze swoim kolegą również Polakiem, Śliwką z Zaolzia, postanawiają uciec. W nocy, oddalili się, aby rzekomo nakarmić konie. Przywiązali zwierzęta. Przeczołgali się w stronę Anglików. Po drodze około północy wyrzucili swoją broń. I poszli dalej. Była piękna ciepła noc. Było dosyć jasno, gdyż księżyc był w pełni, a niebo było bezchmurne. Dotarli do domów włoskich cywili, w których powiedzieli, iż pragną przejść na stronę angielską. Włoszki pomogły im. Dały pożywienie i okłamały Niemców, którzy przyszli w poszukiwaniu uciekinierów. Dezerterzy poszli dalej. Przemaszerowali około 3 km w stronę obozu angielskiego. Ukryli się w opuszczonym budynku mieszkalnym leżącym przy drodze, po której jeździły pojazdy angielskie. Rankiem, gdy obok owego domu prowadzono grupę jeńców dołączyli do nich z podniesionymi rękami. Zaraz też zostali obszukani. Mieli przy sobie tylko jedzenie, a więc prowadzono ich dalej. Po pokonaniu około 3 km dotarli do obozu jenieckiego ogrodzonego drutem kolczastym. Przed wejściem jeszcze raz ich sprawdzono. Następnie nakarmiono więźniów. Niedługo potem zawitał tam Polski oficer. Wszystkich ustawiono w szeregu, a on zawołał: „ Kto jest Polakiem niech wystąpi". Wyszło około 60-70 ludzi, wśród nich ojciec mojej mamy. Zrobili kalko, w środku znalazł się przybysz, który wszystko im wytłumaczył. Powiedział im, iż nieopodal stacjonują oddziały polskie, zdziesiątkowane podczas bitwy o Monte Casino. Chcą uzupełnić straty pojmanymi Polakami. Każdy, kto chce może do nich dołączyć, kto nie chce pozostanie w obozie. Wszyscy się zgodzili. Oficer ofiarował im polskie gazety i obiecał, że następnego dniazostaną wywiezieni z Ankony statkiem. Tak też się stało. Okręt zatrzymał się parę kilometrów od brzegu, gdyż w porcie było pełno pozatapianych statków. Polaków przetransportowano na okręt małymi łódkami.
Statek płynął cały dzień i zawinął do portu pod wieczór. Następnie żołnierze wsiedli do pociągu, który przewiózł ich w poprzek Włoch, do Taranto, położonego nad morzem Śródziemnym. Następnie przewieziono ich samochodami do polskiego obozu wojskowego, znajdującego się w pobliskim lesie. Był to obóz namiotowy. Wszystkie te wydarzenia miały miejsce we wrześniu 1944 roku. Wszyscy otrzymali wyposażenie i jedzenie. Dziadek wspomina, iż: "Nikt nie karmił ich tak jak Polacy". Dostali zupę mleczną, 1/3 chleba, który miał im wystarczyć do obiadu następnego dnia. Rano dostali kawę. Za 3 dni zarządzono zbiórkę. Wszyscy ustawili się w dwuszeregu. Mój dziadek stał w szeregu z tylu. Ku własnemu zdziwieniu zauważył własnego brata, który, jako wykształcony człowiek pełnił rolę notariusza. Zaraz po zakończeniu apelu zaczął machać rękami i wołać: „Pitlok, Pitlok(...)". Spotkali się znowu, po wielu miesiącach rozstania. Józef przybył tam już dwa tygodnie wcześniej, pełnił rolę notariusza, gdyż studiował. Dziadek otrzymał rangę Bombardiera - jedną „belkę". Dostał ją dlatego, że w wojsku niemiecki również posiadał owy stopień. W listopadzie z Fiolanty żołnierze przeszli na front pod Florencję. W kwietniu 1945 roku rozpoczęła się ofensywa (Rosjanie docierają pod Berlin). Co chwilę samoloty alianckie bombardowały przeciwnika. Siły Angielsko — Amerykańsko - Polskie stacjonujące wcześniej we Włoszech ruszyły na oddziały Niemieckie, które nie stawiały już zbyt dużego oporu. Dopiero w Boloni stoczono bitwę — ostatnią, w której młody Antek brał udział. Następnie Polaków przydzielono do okupacji Włoch, a wojska Angielsko — Amerykańskie ruszyły dalej. Polacy sądzili, że po pokonaniu Niemców Amerykanie i Anglicy pomogą im wypędzić Rosjan z Polski. Pomylili się jednak. W maju wojna się zakończyła. Ale to jeszcze nie był koniec perypetii wojennych mojego dziadka.
Przyszedł rozkaz, aby rozwiązać wojsko Polskie we Włoszech. Polska była zajęta przez Rosję, dlatego zaproponowano żołnierzom wyjazd do Kanady, gdzie potrzebowano rolników do pracy na farmach. Dwudziestokilkuletni człowiek widział dużą szansę w takiej propozycji, podpisał listę, ale po rozmowie z bratem zmienił zdanie (dzięki Bogu, bo w przeciwnym wypadku nie byłoby mnie na świecie). Oboje pomyśleli, że rodzicom będzie smutno „tracić" dwóch synów naraz. Brat Józef postanowił bowiem studiować w Rzymie w szkole Salwatoriańskiej i zostać misjonarzem. Tak też zrobił. Udał się do Rzymu, a dziadek rozpoczął swą długą drogę do domu. Józef pojechał do Nami w Terni, gdzie przez 2 lata uczył się języka włoskiego. W roku 1950 zakończył studia na wydziale teologii w Rzymie, później udał się do Anglii na pół roku, aby wreszcie wyjechać na 11 lat na misje do USA. Obecnie przebywa w klasztorze księży Salwatorianów w Mikolowie (zmarł w 20 kwietnia 2012).
Dziadek natomiast we wrześniu 1946 wsiadł na okręt w Neapolu i popłynął do Anglii. Wspomina, że statek płynął bardzo blisko brzegu. Można było zaobserwować światła wielkich miast Hiszpańskich i Portugalskich. Pasażerowie widzieli jeżdżące po ulicach tramwaje i samochody. Po 9 dniach podróży rozpoczęła się okropna morska burza, która trwała 24 godziny. Gdy statek się przez nią przedarł znalazł się w pobliżu portu w Liverpoolu. Nie mógł jednak tam zawinąć, ponieważ nie było miejsca, popłynął więc do Glasgow, gdzie musiał poczekać, z powodu odpływu. Po przypływie statek wreszcie dobił do wybrzeży Szkocji.
Ludzi przetransportowano do obozu, na który składały się blaszane baraki, znajdującego się w lesie nieopodal Londynu. Wrzesień był bardzo deszczowy. Co chwilę padało, wypogodziło się dopiero w następnym miesiącu. Wtedy to ludzie najmowani byli do zbiorów ziemniaków na położonych niedaleko polach uprawnych. Ciekawy świata członek rodziny Pitlok zapragnął zobaczyć Londyn. Powiedział, że jedzie odwiedzić kolegę, kupił bilet do Stolicy Anglii i pojechał. Wspomina, iż pociągi w Anglii były wyjątkowo wygodne i
ekskluzywne, a ludzie niesamowicie uprzejmi i mili. Spędził dwa dni w mieście. Podczas tego pobytu bardzo dużo zwiedził. W pierwszym dniu spotkał grupę Polaków, u których przenocował. Wspomina, iż widział metro, ale bał się do niego wsiąść, ponieważ nie wiedział gdzie go ono zawiezie. Kierowany ciekawością wsiadł natomiast do piętrowego autobusu, umiejscawiając się oczywiście na piętrze. Po dwóch dniach powrócił do obozu w Kilmann Rock, gdyż nie umiał się dogadać z mieszkańcami Miasta mówiącymi zbyt szybko. Znał tylko proste zwroty, których nauczył się w obozie. W barakach przesiedzieli do końca roku. Pod koniec grudnia wyjechali autobusami do Szkocji, mieli bowiem stamtąd odpłynąć do Polski. Powrócili jednak do Londynu, aby załatwić wizy: Następnie znów wrócili do Szkocji, wsiedli na statek i popłynęli do ojczyzny na początku stycznia 1947 roku. Wypłynęli z Glasgow, pożegnani przez orkiestrę, przepływając przez cieśninę oddzielającą Danię od Norwegi podziwiali w nocy miasta portowe. Rankiem następnego dnia zawinęli do Gdańska. Udali się do konsulatu po bilety do domu. Około 8:00 przyjechał wraz z przyjacielem Józefem Gocem na dworzec w Pszczynie.
Gdy dreptał do domy przywitał go kochany kudłaty piesek. Tak zakończyła się historia wojennych perypetii mojego dziadka, Antoniego.